วินาทีแรกที่ผมวางนิ้วลงคีย์บอร์ดเพื่อเขียนคอลัมน์ครั้งนี้ ผมกะจะร่ายเรื่องมาตรฐานของผู้ตัดสินลีกผู้ดีที่ค่อนข้างจะไม่ได้เรื่อง แต่คิดไปคิดมาว่าพล่ามไปก็ไม่เกิดประโยชน์ ที่สำคัญมันเหมือนเราไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ของสิ่งที่เรียกว่ากีฬา เอาแต่พ่นน้ำลายเพื่อรักษาหน้าตาและศักดิ์ศรีที่กินไม่ได้ ดังเช่นกระเทยวัยทองท่านหนึ่ง พร้อมลูกสมุนที่ครั้งหนึ่งออกมาวี้ดว้ายตามสื่อต่างๆ ถึงลูกจุดโทษปัญหาในวันที่เราหยุดสถิตไร้พ่ายของพวกเขาได้ จังหวะฟาล์วที่ท่านเปาไม่เป่าฟาล์ว และการเล่นที่ดุดันรุนแรงของเด็กผีวัยฉกรรจ์ (โดยไม่ได้เหลียวมองดูตัวเองเลยว่าเคยทำชั่วอะไรไว้บ้าง) เพราะฉะนั้นอย่าไปฟื้นฝอยดีกว่า ….. กระดากปาก จังหวะแรกที่ตัดสินใจว่าจะไม่พล่ามเรื่องผู้ตัดสินแล้วผมจะเขียนเรื่องอะไรดี คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกเพราะพอพูดถึงเดอะ ปอมปีย์ ของ แฮร์รี่ เร้ดแนปป์ ก่อนหน้าที่ส่งผีแดงเราลงหลุมฉลองฮัลโลวีน ผมมองว่าเป็นทีมชั้นสองทั่วๆ ไปไม่มีอะไรน่าสนใจนอกจากเรื่องเดียวคือ “โลโก้รูปหัวใจที่อกเสื้อ” จังหวะนั้นผมคิดถึงใครหลายๆ คนในเวบบอร์ดของเราขึ้นมา พวกเหล่าอสูรทั้งหลายที่มีเรื่องความรักมาวุ่นวายหัวใจ จริงอยู่ว่าอายุเฉลี่ยสมาชิกเราจะประมาณ ม. ปลาย ใครบางคนอาจจะบอกว่ายังไม่ถึงเวลา แต่ผมบอกว่ารู้ไว้ไม่เสียหายนี่ครับ ออกตัวไว้ก่อนว่าผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านนี้เท่าไหร่…